Maandag 15 september, muzugu's in Oeganda

Maandag 15 september

Vanmorgen schrokken we allebei tegelijk wakker. We hoorden gerommel in de gang en sloten die werden opengemaakt. Verschillende scenario's speelden zich af in ons hoofd. Waar kunnen we ons het beste verstoppen?! Zachtjes praten we tegen elkaar vanuit onze eigen slaapkamers en wachten in spanning af. Er was gelukkig niets aan de hand. Het huis is erg gehorig. Als de deur van de buren open gaat, lijkt het net als of ons huis aan het instorten is.
Na een heerlijke koude douche (de boiler stond niet lang genoeg aan), zaten we klaar om op Eva te wachten. Ze zou om 9 uur komen, maar in de Afrikaanse tijd is dat blijkbaar kwart over 10.
Eerst gingen we naar de boerderij. Kijken waar Kagumba werkt en Theo woont. We liepen van ons beveiligde terrein af en werden gelijk met de realiteit geconfronteerd. Het fijne bed waar we in geslapen hebben, de wc die we zonder na te denken hebben doorgespoeld.. Hier liggen de mensen gewoon op straat.
De gehele weg naar de boerderij werd er naar ons geroepen. Ze riepen allemaal 'muzugu', waardoor er nog meer kinderen te voorschijn komen. Muzugu is blanke. Dit zullen we dus nog vaak horen.
Aangekomen bij de boerderij hebben we een rondleiding gekregen. Geiten, kippen, koeien en een ezel. Ze verkopen melk, eieren, (zelfgemaakte) kaas en kwark. Na de rondleiding zijn we naar de bondeko school geweest. Eerst een gesprek met de head teacher George. Hij vertelde wat hij van ons verwacht tot nu toe. Onder andere het verdelen van de klas in niveaugroepen. Het klinkt makkelijk, maar we kwamen er al snel achter dat het niet zo is. In de PP (de kleuters) zitten kinderen van 5 tot 7 jaar. Erg lastig, want de ontwikkeling van een vijf jarige is heel anders dan die van een zeven jarige. In P6 zit een jongen van 16, terwijl zijn klasgenoten 10 zijn.
We liepen alle klassen langs. Elke klas verwarmde ons met een gedrild welkom: 'welcome visitors. On our bondekoschool, we love learning and we love that you're helping us.'
Als je vraagt hoe het gaat, zeggen ze standaard: 'we are alle fine, thank you.'
Na het schoolbezoek gingen we boodschappen doen met Eva. Met het taxibusje naar Kampala. In zo'n bus passen ongeveer tien mensen, maar er gaan er met groot (on)gemak twintig in.
Eenmaal in Kampala gingen we eerst lunchen. Na de lunch gingen we boodschappen doen in een supermarkt met 'European prices'. Eva dacht dat we dat wel fijn zouden vinden, yeah right.. ;)
Op de terugweg besloot Eva dat we verder gingen op de boda boda (motor). Een motor met een bestuurder die als een ware stuntpiloot door het verkeerd heen rijdt. Je zit achterop zonder helm en het liefst met je benen aan 1 kant vanwege de rok.
Na ons avondmaal van aardappels, sperziebonen en rode paprika gingen we naar bed. Gezellig met onze geliefde huisdieren. Mieren, salamanders...