Vrijdag 19 september
Blijf op de hoogte en volg Dianne en Sophie
19 September 2014 | Oeganda, Kayunga
Met veel geluk waren we vandaag op tijd op school. Geen stroom, geen mobiel opladen en dat houdt in dat we onze wekker niet konden zetten!
Vanmorgen moesten we om 8 uur op school zijn voor de ceremonie. Helaas begon het na het zingen van het volkslied te regenen, dus dit werd afgeblazen. We zijn toen weer begonnen bij PP en zijn daarna naar Eva gegaan om meer te weten te komen over de twee kinderen die we gaan helpen uit P6, namelijk over Davis en Barbra. Eva gaat bij elk kind op huisbezoek, dus ze weet van elk kind hoe ze leven. We hoorde shockerende verhalen. Na wat overleg samen, hebben we besloten deze verhalen niet op de blog te zetten. Zelfs als we er over schrijven, krijgen we tranen in onze ogen. Geen wonder dat sommige kinderen slecht presteren op school. We vinden het ook lastig om hier mee om te gaan. Hoe kunnen wij zo'n kind op school helpen als de thuissituatie zo verschrikkelijk is?
Na deze heftige verhalen gingen we vlinders maken met P4. Weer even iets vrolijks. Na school hebben we bij Grace (leerkracht P2) boeken opgehaald, want we gaan daar maandag twee lessen geven. Dan kunnen we pas echt zien hoe het lesgeven daar te werk gaat. Daarna zijn we nog naar art club geweest van Moses 2. Hier gingen we kralen maken van papier. Volgende week gaan we er armbandjes van maken.
Eenmaal thuis hebben we kennis gemaakt met onze buurtkinderen. In het begin waren ze nog erg verlegen, maar al snel waren wij een levend klimrek. Ons haar werd getoupeerd, onze nagels bekeken en de huidskleur vergeleken.
Al snel werd de lucht weer donker. De zaklamp en de kaarsen aan, vervolgens weer koken. De koelkast werkt al twee dagen niet, dus onze sperziebonen waren rot. Ons avondeten bestond uit 9 gebakken aardappelen en een boterham met ei. Dianne had het geluk dat haar boterham met ei na twee happen op de grond viel. We verdelen het ongeluk een beetje. Vanmorgen kreeg Sophie de halve lunch over zich heen.
Douchen is op zich ook een uitdaging. De één houd een zaklamp vast, de ander gaat onder de ijs en ijs koude douche staan. Zonder stroom ook geen warm water natuurlijk. We hebben ons toch wel rot gelachen.
Na het douchen hebben we onze telefoons opgehaald bij de buren, omdat we ze daar aan het stroom mochten leggen. Zij hebben het geluk dat ze op een andere lijn aangesloten zitten met hun stroom. Dol gelukkig met een 30% opgeladen telefoon in onze handen zijn we lekker naar bed gegaan. Klaar voor een nieuwe dag vol nieuwe verhalen, gebeurtenissen en indrukken.
Vanmorgen moesten we om 8 uur op school zijn voor de ceremonie. Helaas begon het na het zingen van het volkslied te regenen, dus dit werd afgeblazen. We zijn toen weer begonnen bij PP en zijn daarna naar Eva gegaan om meer te weten te komen over de twee kinderen die we gaan helpen uit P6, namelijk over Davis en Barbra. Eva gaat bij elk kind op huisbezoek, dus ze weet van elk kind hoe ze leven. We hoorde shockerende verhalen. Na wat overleg samen, hebben we besloten deze verhalen niet op de blog te zetten. Zelfs als we er over schrijven, krijgen we tranen in onze ogen. Geen wonder dat sommige kinderen slecht presteren op school. We vinden het ook lastig om hier mee om te gaan. Hoe kunnen wij zo'n kind op school helpen als de thuissituatie zo verschrikkelijk is?
Na deze heftige verhalen gingen we vlinders maken met P4. Weer even iets vrolijks. Na school hebben we bij Grace (leerkracht P2) boeken opgehaald, want we gaan daar maandag twee lessen geven. Dan kunnen we pas echt zien hoe het lesgeven daar te werk gaat. Daarna zijn we nog naar art club geweest van Moses 2. Hier gingen we kralen maken van papier. Volgende week gaan we er armbandjes van maken.
Eenmaal thuis hebben we kennis gemaakt met onze buurtkinderen. In het begin waren ze nog erg verlegen, maar al snel waren wij een levend klimrek. Ons haar werd getoupeerd, onze nagels bekeken en de huidskleur vergeleken.
Al snel werd de lucht weer donker. De zaklamp en de kaarsen aan, vervolgens weer koken. De koelkast werkt al twee dagen niet, dus onze sperziebonen waren rot. Ons avondeten bestond uit 9 gebakken aardappelen en een boterham met ei. Dianne had het geluk dat haar boterham met ei na twee happen op de grond viel. We verdelen het ongeluk een beetje. Vanmorgen kreeg Sophie de halve lunch over zich heen.
Douchen is op zich ook een uitdaging. De één houd een zaklamp vast, de ander gaat onder de ijs en ijs koude douche staan. Zonder stroom ook geen warm water natuurlijk. We hebben ons toch wel rot gelachen.
Na het douchen hebben we onze telefoons opgehaald bij de buren, omdat we ze daar aan het stroom mochten leggen. Zij hebben het geluk dat ze op een andere lijn aangesloten zitten met hun stroom. Dol gelukkig met een 30% opgeladen telefoon in onze handen zijn we lekker naar bed gegaan. Klaar voor een nieuwe dag vol nieuwe verhalen, gebeurtenissen en indrukken.
-
23 September 2014 - 21:57
Tineke:
Lieve meiden,
Ik kan me voorstellen dat jullie niet over die aangrijpende verhalen schrijven, zoiets hoort niet op internet thuis.
Heel goed hoor dat jullie hier zo goed over nagedacht hebben. Maar ik kan me goed voorstellen dat zoiets heel hard aankomt en dat jullie hier van slag van raken. Het zal helpen om het van je af te schrijven, wat jullie volgens mij ook doen in een privé dagboek.
Dat jullie na zo'n zware dag toch nog zo kunnen lachen om die ijs en ijskoude douche met zaklamp en zo blij zijn met een kwart opgeladen telefoon vind ik bewonderenswaardig!!
Jullie zijn kanjers!
Lieve groetjes, Tineke -
24 September 2014 - 09:31
Anita:
Hallo meiden,
Het blijft een hele uitdaging voor jullie met allerlei mankementen. Gelukkig kunnen jullie er ook om lachen. Ik kan me ook voorstellen dat je de schrijnende verhalen niet plaats in dit verslag. Blijf er met elkaar over praten en probeermet jullie hulp daar ook is positiefs aan ze mee te geven. Leuk dat jullie kennis gemaakt hebben met de buurtkinderen. Succes weer en veel liefs. xxxx -
24 September 2014 - 15:34
Greet Jonker:
Hallo meiden.
Wat een story, met een zaklamp onder de douche, het lijkt wel een schoolkamp maar dan wel een beetje erger.
Dat eten wordt steeds gekker, komen jullie straks terug als een paar broodmagere meisjes ?
Ja je leest natuurlijk wel eens van die verhalen over de omstanidigheden van deze arme kindertjes maar als je het met je eigen ogen ziet komt het toch wel erg over en er is zo weinig aan te doen, maar jullie
proberen ze toch een beetje vrolijkheid te brengen en dat is heel belangrijk. Ze zullen jullie vast nooit meer vergeten.
Veel sterkte, ben trots op jullie.
Liefs Oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
