Vrijdag 10 oktober

Vanmorgen was het wederom weer vroeg, namelijk 6 uur. De zon kwam net op, dus het uitzicht was geweldig. We reden met de auto naar de pond om naar de andere kant van de Nijl te varen. We zijn helemaal klaar voor de game drive!
Rustig rijden we het terrein op. Een hele grote vlakte met in de verte bergen, 3860 vierkante kilometer groot. We zien direct al antilopen in het gras. Sommige springen zelfs de weg over. Even later zien we giraffes, buffels en wrattenzwijnen. Ineens werd Walter gebeld. De gidsen geven elkaar door als er wat bijzonders te zien is, en dat was op dit moment een leeuw! We reden met volle vaart door het park. We zagen plotseling allemaal auto's bij een bosje staan. Walter ging off road, en tussen de struiken zagen we een leeuw. Hij was ons te slim af om foto's van hem te maken, maar we hebben hem in ieder geval wel met eigen ogen gezien.
Na een aantal uur gingen we weer terug naar de pond. We moesten 20 minuten wachten, dus we stapten uit de auto en gingen langs de waterkant zitten. Opeens hoorde we een luid gegil en zagen we een baviaan in onze auto! Binnen no time had hij het ontbijt van Walter in zijn handen en sprong de boom in. Ongelooflijk hoe brutaal en handig deze beesten zijn.
Na de overkant moesten we op de foto met een paar middelbareschool studenten. Gelukkig maken wij nog geen deel uit van de 'big five' of 'spot de muzungu' ;)
Helaas moesten we nu weer lang rijden, ongeveer 7 uur naar Fort Portal. De wegen zijn erg slecht hier. Er zitten kuilen in de weg, diepe gaten met water en modderige stukken. In het begin is het heel eng, maar je gaat er langzaam aan wennen.
Na een uur rijden zagen we een auto aan de kant staan. De blanke man en vrouw zwaaide naar ons en vroegen ons om te stoppen. Hun auto stond vast aan de zijkant van de weg. Het is een erg afgelegen gebied, dus ze waren blij dat ze iemand tegenkwamen. Het waren Amerikaanse toeristen en zijn hier zelf gaan rijden. Walter had gelukkig een touw bij zich om de auto er uit te slepen. Na de eerste keer proberen brak het touw, na de tweede keer zaten we zelf vast, de derde keer vloog de achterkant van Walters bumper er af en de vierde keer lukte het om de auto er uit te krijgen. Gelukkig is het wel gelukt!
We reden weer verder, stopte eventjes om ergens te eten en reden weer door. Walter zorgt wel goed voor ons. Bananen, lolly's, ananas, watermeloen, water.. We krijgen het allemaal!
We reden na 4 uur nog steeds door afgelegen gebieden, waar heel soms een dorpje te zien is. We moesten veel bochten maken, maar op een gegeven moment moesten we een bocht door waar de tegenligger in het midden reed. Walter probeerde uit te wijken, maar er kwam nog een auto achteraan. Hij verloor de grip op de weg en de auto vloog de weg af. We knalde met de voorkant van de auto tegen een laag stenen muurtje aan, met daarachter een waterput. Onze voorwielen hingen naar beneden in de put en we stonden dwars op de weg.
Het was even stil in de auto terwijl om ons heen de stofwolken omhoog kwamen. Wij zagen elkaar door de auto heen vliegen, dus we maakte ons gelijk zorgen om elkaar. Sophie kwam met haar hoofd en schouder tegen de deurpost aan en Dianne met haar hoofd tegen de stoel voor haar. Walter stapte gelijk uit om te kijken, terwijl wij beduusd in de auto zaten. De bevolking kwam kijken hoe het met ons ging, en probeerde ons uit de auto te krijgen. Annemieke haar deur zat vast door de klap, dus dat duurde wel even. Geshockeerd zaten we in het gras langs de kant van de weg, terwijl een man onze auto uit de put probeert te trekken. Bijzonder genoeg lukt het ook nog, maar het ziet er niet best uit. De band is plat en het lijkt of hij door zijn as gezakt is. Men probeert de auto daadwerkelijk nog te repareren. Geen politie, geen brandweer, geen ambulance.. Zo gaat dat hier.
Na een half uurtje komt Walter met de mededeling dat we verder kunnen rijden. Nogal angstig, en Dianne met een dikke lip, stappen we in de auto. Dat de auto naar zo'n klap nog wil rijden is werkelijk een wonder.
De hele rit hebben we ons krampachtig vastgehouden aan de stoel. Dit ongeluk had zo verkeerd kunnen afgelopen.. Walter voelde zich er zichtbaar rot over. De tank had in de brand kunnen vliegen, of we hadden tegen de tegemoetkomende auto gebotst. We hebben wel honderd engeltjes op onze schouder gehad.
Bij aankomst in Fort Portal hield de auto er mee op. Hij wilde nu zelfs niet meer schakelen. Met heel veel moeite is de auto het terrein van het hotel opgekomen. De monteur komt morgenvroeg om er naar te kijken.
Om het drama snel te vergeten zijn we naar onze hotelkamer gegaan om te douchen en daarna te gaan eten. We hoorden leuke muziek op de achtergrond van barretjes en clubs. Helaas konden we hier niet te lang van genieten, want we hebben morgen weer een vol programma. We gaan mountainbiken en zwemmen, maar we moeten maar eerst even afwachten hoe we ons voelen. Hopelijk gaat het gewoon door!