Woensdag 8 oktober

Morgen gaan we op safari! We kijken er al zo lang naar uit, en nu is het bijna zo ver. Vandaag moeten we nog even de laatste dingen doen op de bondekoschool voordat we weg gingen. We hebben eerst met de kinderen de RT lessen gedaan. Davis (de jongen die een hele andere spelling heeft) blijft ons bezig houden. Hij heeft blijkbaar het leren spellen gemist, omdat hij pas in P3 op school is gekomen. We hebben getest of hij zijn eigen spelling wel kan lezen, dit was op advies van Annemieke. Verbazend genoeg kan hij het woord cnienet wel als customer uitspreken. Waarschijnlijk heeft hij zijn eigen manier van spellen aangeleerd. Het is lastig om hier nog wat aan te veranderen, omdat hij over een jaar al examen moet doen. Hij is erg goed in wiskunde, dus we gaan de focus daar op leggen. Alleen spellen zal hem waarschijnlijk te erg frustreren.
Met de andere kinderen gaat het goed. Individuele hulp is erg belangrijk voor ze, en dat kunnen wij ze nu bieden. Hopelijk blijven de RT lessen bestaan nadat we weg zijn. Hier doen wij natuurlijk flink ons best voor!
In de middag gingen we met Eva op huisbezoek. Eerst gingen we naar het huis ban Barbra W, dat ongeveer een kwartiertje lopen van school woont. Het lopen in het warme weer valt soms nog aardig tegen! We kwamen aan bij een huisje waar een vrouw met drie kinderen zat. Ze sprak heel weinig Engels, dus Eva vertaalde alles voor ons. Ze is erg blij met de bondekoschool, haar kinderen worden daar gewaardeerd en geholpen. Zelf is ze een naaister en zorgt voor vijf kinderen. Ze leven in een klein huisje, waar de kinderen 's nachts onder een stapel kleren slapen. Overal zitten vliegen en de kinderen lopen met gaten in hun kleding. Treurig om te zien hoe deze mensen zo leven, al oogt ze zelf niet ongelukkig.
Hierna liepen we verder naar Bugembe Gembe voor het huis van Barbra K. Dit was weer een kwartiertje lopen door een vrij onbewoond landschap. Eenmaal daar aangekomen zagen we twee kinderen in de deuropening die meteen gingen huilen. Het is ook niet niets, ineens twee witte mensen voor je deur. Het huisje van Barbra is ongelooflijk klein. Je zou het in Nederland kunnen vergelijken met een schuurtje, alleen hier slapen negen mensen in. We kennen het verhaal van Barbra, dus de situatie werd steeds schrijnender. We zaten beide op de grond, met een brok in ons keel. Toen we weg gingen kregen we bedankjes van de moeder van Barbra. 'Fijn dag je mijn kind liefde geeft', dat is wel een uitspraak die ons bij is gebleven.
Enigszins aangeslagen zijn we na de huisbezoeken zmet Kagumba naar de supermarkt in Nansana gegaan om de laatste spullen te kopen voor de safari. Hierna zijn we nog wat gaan eten in het restaurantje (al kan je het niet echt zo noemen) naast de supermarkt.
Toen we thuis kwamen, zijn we onze spullen gaan inpakken. Dianne had een backpack meegenomen, dus daar zou makkelijk alles in moeten passen. We kwamen er echter wel snel achter dat wij niet de aangewezen personen zijn om weinig kleding mee te nemen. We kwamen met stapels aan voor minimaal een week, want dan hadden we nog de keus elke dag. ;) Walter zei dat wij zo veel mogelijk mochten meenemen, dus dat stelde ons wel weer gerust.
Morgen moeten we om 6 uur klaarstaan om te vertrekken. We hebben er zin in!